I. czynniki psychologiczne:
- depresja, obsesje i kompulsje, lęk,
- niska samoocena, tendencja do pomniejszania własnych osiągnięć,
- zaburzony obraz własnego ciała, - zaburzenia osobowości,
- trauma psychologiczna lub fizyczna,
- perfekcjonizm, poczucie odpowiedzialności,
- wysokie ambicje i potrzeba sukcesu,
II. czynniki genetyczne:
- niekorzystne czynniki działające w okresie ciąży i okołoporodowym,
- zaburzenia okresu karmienia we wczesnym dzieciństwie,
- choroby przewodu pokarmowego,
III. predyspozycje rodzinne:
- specyficzny model rodziny (silne więzy wewnętrzne, sztywność)
- relacje rodzinne utrudniające osiągnięcie autonomii w okresie dojrzewania
(nadopiekuńczość, problemy z komunikacją między członkami rodziny),
- przecenianie oczekiwań społecznych,
- występowanie zaburzeń odżywiania,alkoholizmu,
IV. czynniki kulturowe:
- kulturowa presja wywierana na kobiety dotycząca odchudzania i stosowania diety, piętnowanie otyłości,
- ideał szczupłej sylwetki symbolem sukcesu,
- niezadowolenie i silna koncentracja na własnym wyglądzie.
Często proces chorobowy jest wyzwalany w wyniku silnych przeżyć emocjonalnych, jak: śmierć w rodzinie, rozwód rodziców, zmiana szkoły. Choć anoreksja jest przede wszystkim chorobą nastolatek, to wyraźnie rośnie częstość jej występowania u kobiet powyżej 40. roku życia. Do niedawna w ogóle nie rozpoznawano anoreksji w tym wieku przedziale wiekowym. Okazuje się jednak, że jest to kwestia bardziej poważna niż się wydawało.
Przyczyn wzrostu zachorowań na anoreksję w dojrzałym wieku upatruje się w wielu źródłach. Uważa się, że obecnie dorosłe kobiety wychowywane były w przekonaniu, że człowiek zawsze musi wyglądać atrakcyjnie. Co raz więcej jest też „dojrzałych” idoli, aktorów w popularnych serialach, gwiazdach muzyki, które wyglądają tak samo jak w czasach swojej młodości, tworząc dalej mit o potrzebie urody i szczupłości. Rosnące wymagania względem kobiet po 40. roku życia, przedłużanie aktywności zawodowej, a często w połączeniu z rosnącą liczba rozwodów, stwarzają warunki do ciągłego dbania o swoje ciało i atrakcyjność fizyczną. Często jest to także sposób na ucieczkę od problemów.
Jaki jest problem w przypadku anoreksji w starszym wieku?
Dużo trudniej uzyskać odpowiednią pomoc i leczenie. Przez cały czas skupiano się na leczeniu nastolatków, tworzono dla nich specjalne oddziały, terapie. Nie ma takich miejsc dla chorych na anoreksję w starszym wieku i trudniej jest też znaleźć specjalistów, którzy gotowi są pomóc w takiej terapii. Anoreksja przebiega wtedy dużo groźniej, szybciej dochodzi do powikłań narządowych oraz zgubnych skutków wychudzenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz