Zaburzenia nerwicowe...

Zaburzenia nerwicowe to potocznie nerwica lub naukowo neuroza. Są to zakłócenia psychiczne bardzo różnie objawiające się i dotyczące chorobowych stanów emocjonalnych, procesów psychicznych i niezdrowych form zachowania. Wszystkie te dolegliwości są najczęściej powiązane ze sobą, chory ma świadomość ich występowania, a mimo to powtarza je. Ta właśnie świadomość różni nerwicę od psychozy.

Nerwice przyjmują różną postać ;

1. Fobie i lęki występujące w różnych sytuacjach

2. Nerwica natręctw, są to natrętne wciąż nawracające myśli lub czynności, którym pacjent stara się opierać.

3. Reakcje stresogenne spowodowane stresującym wydarzeniem, napiętą sytuacją lub przykre odczucia. Stres może utrzymywać się przez dłuższych okres, a nawet narastać uniemożliwiając radzenie sobie z trudnościami.

4. Przemijająca ostra reakcja na stres psychiczny lub fizyczny ustępująca w ciągu kilku godzin lub dni. Stresorem może być osoba lub zdarzenie. Objawami mogą być depresja, lęk lub rozpacz.

5. Zaburzenia dysocjacyjne polegają na utracie prawidłowej korelacji między przeszłością, własną tożsamością i bezpośrednimi wrażeniami objawiające się amnezją.

6. Zaburzenia somatyczne bóle brzucha, nudności, zaparcia, bóle głowy, bóle kręgosłupa, zespół jelita drażliwego, bóle stawów.

Nerwice nie są mniej groźne niż inne choroby o podłożu psychicznym Potrafią wyniszczać do tego stopnia, że niemożliwa jest samorealizacja.

Aby uniknąć tego typu schorzeń należy przede wszystkim radzić sobie ze stresem, czyli starać się zapanować nad zewnętrznymi wymaganiami. Ważne są strategie przydatne w trudnych sytuacjach. Jednak nie każda jednostka jest w stanie sama przezwyciężyć przeszkody życia codziennego, które dla innych są błahostkami. Podobnie jak w przypadku zaburzeń osobowości, leczenie  jakie powinno się zastosować to psychoterapia. Pozwala ona uwolnić się od nawracających lęków, nierozwiązanych sytuacji. Z pomocą przychodzi również farmakoterapia – leki anty-lękowe i antydepresyjne.

Wpływ anoreksji na zdrowie...

Dziś troszkę krótszy wpis,ale za to dający do myślenia. No i oczywiście przepraszam, że dopiero teraz dodaje wpis ale miałam trochę problemów u siebie. Jeśli ktoś chciałby ze mną porozmawiać to zapraszam można pisać na maila. Chętnie wysłucham i postaram się pomóc.

Jadłowstręt psychiczny to poważna choroba charakteryzująca się wysoką śmiertelnością. Przy niebezpiecznie niskiej wadze dochodzi do znaczącego osłabienia organizmu. Niedobór witamin i składników odżywczych zaburza prawidłowe funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Anorektyczki często odczuwają przewlekłe zmęczenie, zaburzenia koncentracji. W ośrodkowym układzie nerwowym następuje zanik kory mózgowej, powodując zaburzenia neuropsychologiczne oraz napady padaczkowe. W wyniku zaniku tkanki tłuszczowej oraz znacznego obniżenia poziomu metabolizmu następuje zachwianie procesów termoregulacji, chorzy odczuwają zimno. W znacznym wyniszczeniu organizmu dochodzi do zaburzeń hormonalnych - brak miesiączki, ulega zmniejszeniu wielkość jajników oraz macicy, co stanowi główną przyczynę bezpłodności. Do objawów ze strony układu pokarmowego można zaliczyć: bóle brzucha, wymioty, wzdęcia, zaparcia, zapalenie błony śluzowej żołądka. W wyniku niedożywienia układ krążenia nie funkcjonuje prawidłowo. W przebiegu anoreksji występują zaburzenia rytmu serca, krążenia krwi, omdlenia, a także zanik mięśnia sercowego. Na skórze pojawia się meszek (lanugo), a w kącikach ust zajady, włosy wypadają, paznokcie stają się kruche i łamliwe.

Przyczyny anoreksji

Mimo wielu lat obserwacji i badań jednoznaczne przyczyny anoreksji nie zostały do końca poznane. Wyróżnia się natomiast 4 kategorie czynników, które predysponują do wystąpienia anoreksji:

I. czynniki psychologiczne: 

- depresja, obsesje i kompulsje, lęk,

- niska samoocena, tendencja do pomniejszania własnych osiągnięć,

- zaburzony obraz własnego ciała, - zaburzenia osobowości,

- trauma psychologiczna lub fizyczna,

- perfekcjonizm, poczucie odpowiedzialności,

- wysokie ambicje i potrzeba sukcesu, 

II. czynniki genetyczne:

- niekorzystne czynniki działające w okresie ciąży i okołoporodowym,

- zaburzenia okresu karmienia we wczesnym dzieciństwie,

- choroby przewodu pokarmowego, 

III. predyspozycje rodzinne:

- specyficzny model rodziny (silne więzy wewnętrzne, sztywność)

 - relacje rodzinne utrudniające osiągnięcie autonomii w okresie dojrzewania 

(nadopiekuńczość, problemy z komunikacją między członkami rodziny),

                      - przecenianie oczekiwań społecznych, 

- występowanie zaburzeń odżywiania,alkoholizmu,

IV. czynniki kulturowe: 

- kulturowa presja wywierana na kobiety dotycząca odchudzania i stosowania diety, piętnowanie otyłości,

- ideał szczupłej sylwetki symbolem sukcesu,

- niezadowolenie i silna koncentracja na własnym wyglądzie. 

Często proces chorobowy jest wyzwalany w wyniku silnych przeżyć emocjonalnych, jak: śmierć w rodzinie, rozwód rodziców, zmiana szkoły. Choć anoreksja jest przede wszystkim chorobą nastolatek, to wyraźnie rośnie częstość jej występowania u kobiet powyżej 40. roku życia. Do niedawna w ogóle nie rozpoznawano anoreksji w tym wieku przedziale wiekowym. Okazuje się jednak, że jest to kwestia bardziej poważna niż się wydawało. 

Przyczyn wzrostu zachorowań na anoreksję w dojrzałym wieku upatruje się w wielu źródłach. Uważa się, że obecnie dorosłe kobiety wychowywane były w przekonaniu, że człowiek zawsze musi wyglądać atrakcyjnie. Co raz więcej jest też „dojrzałych” idoli, aktorów w popularnych serialach, gwiazdach muzyki, które wyglądają tak samo jak w czasach swojej młodości, tworząc dalej mit o potrzebie urody i szczupłości. Rosnące wymagania względem kobiet po 40. roku życia, przedłużanie aktywności zawodowej, a często w połączeniu z rosnącą liczba rozwodów, stwarzają warunki do ciągłego dbania o swoje ciało i atrakcyjność fizyczną. Często jest to także sposób na ucieczkę od problemów.

Jaki jest problem w przypadku anoreksji w starszym wieku? 

Dużo trudniej uzyskać odpowiednią pomoc i leczenie. Przez cały czas skupiano się na leczeniu nastolatków, tworzono dla nich specjalne oddziały, terapie. Nie ma takich miejsc dla chorych na anoreksję w starszym wieku i trudniej jest też znaleźć specjalistów, którzy gotowi są pomóc w takiej terapii. Anoreksja przebiega wtedy dużo groźniej, szybciej dochodzi do powikłań narządowych oraz zgubnych skutków wychudzenia.

Anoreksja...

Jak wam minął tydzień ?  U mnie w miarę dobrze tylko ta deszczowa pogoda mnie dobija. Jak dla mnie jest to pogoda typowo depresyjna. W takie dni najchętniej siedziała bym sama w pokoju i nic nie robiła. Chociaż często w takie dni czytam jakieś fajne opowiadania, przeważnie są to smutne opowiadanie. Czy wy też tak macie ? Dobra przejdźmy do tematu postu, ponieważ jest to jeden z popularniejszych tematów wśród nas. 

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) to poważna choroba, charakteryzująca się umyślną utratą masy ciała, która jest indukowana i utrwalana przez samego siebie. Objawy anoreksji do pewnego momentu zwykle pozostają niezauważone przez otoczenie. Dopiero znaczna utrata wagi wskazuje bliskim chorej, że mają do czynienia z zaburzeniami łaknienia. W tym momencie rodzina próbuje znaleźć przyczyny anoreksji, jednak często są one bardzo złożone i głęboko zakorzenione. Leczenie anoreksji wymaga pomocy psychiatry, gdyż w rzeczywistości jest to choroba psychiczna, która prowadzi do zaburzenia postrzegania samego siebie.

Co to jest anoreksja ?

Najbardziej charakterystycznym objawem anoreksji jest uporczywe dążenie do zmniejszenia masy ciała. Osoby chore nie zaprzestają się odchudzać nawet wtedy, kiedy ich organizm jest wyniszczony. Największa zapadalność na jadłowstręt psychiczny przypada wśród dziewcząt pomiędzy 13. a 25. rokiem życia. Coraz częściej zapadają na tę chorobę również chłopcy.

Na czym polega anoreksja?

Zaburzenie to ma podłoże psychopatologiczne, polegające na obawie przed tyciem, zmianą kształtu ciała. Najczęściej anoreksja zaczyna się od odchudzania, które często jest sprowokowane niewinną uwagą na temat zmiany sylwetki, związanej z okresem dojrzewania. Osoba cierpiąca na jadłowstręt psychiczny odchudza się dalej, mimo osiągnięcia zaplanowanej wagi. Żadna waga nie jest dostatecznie niska, ponieważ chorzy nie akceptują swojego wyglądu. Dieta anorektyczek staje się coraz bardziej restrykcyjna. Często pozostają w niej jedynie warzywa, owoce. Każdy posiłek jest skrupulatnie odmierzony, a zawartość kaloryczna uprzednio sprawdzona. Aby zwiększyć efektywność diety, osoba chora dodatkowo stosuje intensywne ćwiczenia fizyczne. Z czasem ma coraz mniej sił, ale nadal żyje w przeświadczeniu, że jest zdrowa i silna. Często choroba daje osobom poczucie władzy, często po raz pierwszy w życiu.

Przedawkowanie leków...

Śmierć z przedawkowania spotyka nie tylko gwiazdy, ale to o nich słychać przede wszystkim. Te właśnie „koktajle” były przyczyną ich śmierci, choć w gruncie rzeczy na przedwczesny zgon pracowali latami, wyniszczając swój organizm zabójczymi mieszankami. A wśród nich są nie tylko narkotyki, ale też rozmaite leki przeciwlękowe, nasenne, uspokajające – nierzadko zażywane na zmianę z pobudzającymi, a wszystko to podlane obficie alkoholem.

Xanax – wróg nr 1

To lek psychotropowy należący do grupy benzodiazepin. Stosowany jest w celu leczenia stanów lękowych, ataków paniki, agorafobii, depresji. Preparat ma wysoką skuteczność (z reguły poprawa stanu pacjenta następuje już po pierwszej dawce), ale jednocześnie wykazuje silne działanie uzależniające. Z tego powodu kuracja Xanaxem powinna być prowadzona pod ścisłą kontrolą lekarza i trwać najkrócej jak to możliwe.

Objawów nadużywania leków przeciwbólowych jest wiele. Objawy wczesne, które pojawiają się natychmiast to: 

• nudności i wymioty, 
• zaparcia, 
• zawroty głowy, 
• nadmierne pocenie się, 
• uczucie mrowienia dłoni i stóp, 
• zaburzenia mowy, 
• zwężenie lub rozszerzenie źrenic.

Przedawkowanie leków przeciwbólowych może spowodować:

• problemy z oddychaniem, 
• utratę przytomności, 
• spadek temperatury ciała, 
• bladą i zimną skóra, 
• śpiączkę,
• śmierć,
• uszkodzenie mózgu.

Samobójstwo, co to takiego...

Jak sama nazwa mówi blog związany będzie z samobójstwem, więc może zacznijmy od tego co to w ogóle jest samobójstwo, bo każdy z nas ma na pewno inną myśl, słysząc to słowo. Mówiąc krótko samobójstwo to odebranie sobie życia, pewnie większość z nas tak o tym mówi. Ale jak już wiem od czegoś musi się to zacząć. Często wynika ono z uczucia smutku, które w wielu przypadkach jest rezultatem zaburzeń psychicznych, takich jak ;

depresja
zaburzenia afektywne dwubiegunowe
schizofrenia
alkoholizm
inne uzależnienie od środków odurzających

 Stresy takie jak problemy finansowe lub problemy w zakresie relacji międzyludzkich również odgrywają istotną rolę. Samobójstwo jest zjawiskiem wstrząsającym, wynikiem dramatycznej decyzji człowieka pogrążonego w cierpieniu i desperacji. Ofiarą samobójstwa jest nie tylko osoba, która targnęła się na swoje życie. Ofiarami są także jej bliscy, rodzina, przyjaciele, znajomi, sąsiedzi, lekarze i terapeuci, którzy próbowali pomóc i zapobiec nieszczęściu. Zawsze nasuwa się pytanie, czy można było coś więcej zrobić, czy można było zadziałać inaczej, mądrzej czy skuteczniej. Zawsze pojawia się poczucie winy. Z kolei nieudana próba samobójcza pozostawia bliskim brzemię lęku i odpowiedzialności, które może zaburzać komunikację pomiędzy osobą chorą a rodziną. Jednocześnie otoczenie osoby cierpiącej, będącej w kryzysie i zagrożonej samobójstwem, odgrywa kolosalną rolę w zapobieganiu nieszczęściu, w zapewnianiu wsparcia i niesieniu nadziei na przyszłość.

„Kiedy sa­mobójstwo jest w modzie, przy­bywa sa­mobójców – ten fakt uka­zuje naj­wy­raźniej całą głupotę mo­dy i po­dej­rza­ny jej urok. Człowiek prag­nie być mod­ny na­wet za cenę swe­go życia.”

Samookalecznie się...

No więc tak, dzisiaj trochę o samookaleczaniu się. Nie jest to łatwy temat, ale pewnie wśród nas jest wiele osób, które to robią. Depresja często wywołuje bardzo niebezpieczne zachowania, które prowadzą do uszkodzenia ciała. Samookaleczenie się jest jedną z bardziej drastycznych metod poprawiania swojego samopoczucia oraz zmniejszania cierpienia psychicznego. Zaczyna się to od problemu, nie radzimy sobie z nim, nie mamy z kim porozmawiać. Coś w nas pęka, robimy pierwsze cięcie zaczynamy zapominać o naszym problemie, następnie drugie, trzecie, czwarte, aż w końcu przestaniemy myśleć o tym co nas dręczyło. Każdy z nas myśli w takiej chwili że to pomaga, ale jednak tak nie jest. Uznajemy to za dobrą metodę radzenia sobie z kłopotami. Robimy to coraz częściej, każda błahostka staję się dobrą wymówką, aby zrobić kolejne kreski. Niestety to jednak nam nie pomaga, tylko szkodzi zdrowiu. Czasem przez jeden niekontrolowany ruch możemy odebrać sobie życie, a co gorsza może nam się to nie udać. Nasze cięcie zostanie uznane jako próba samobójcza, zamkną nas w psychiatryku. Zostaniemy pozbawieni jakiegokolwiek kontaktu ze światem. Ludzie się od nas odwrócą, zaczną wytykać nas palcami na ulicy. Czy właśnie tego chcemy ?

Osoby cierpiące na zaburzenia depresyjne przeżywają wiele trudności. Ich postrzeganie rzeczywistości jest inne niż u osób zdrowych. Dominują w tej wizji myśli negatywne, pełne problemów i świata jawiącego się w ciemnych barwach. Nie tylko myślenie wpływa na samopoczucie takiej osoby. Ponieważ w jej psychice zaszły poważne zmiany spowodowane rozwojem choroby, osoba taka ma trudności z radzeniem sobie w trudnych sytuacjach, jej pewność siebie oraz poczucie własnej wartości jest zaniżone. Także samoocena jest bardzo niska. Poczucie niższości i bycia gorszym wpływa na narastanie wewnętrznego napięcia. Emocje wzmagają się, dominuje poczucie bezradności i bezużyteczności. Chory na depresję nie może w pewnym momencie poradzić sobie z tymi emocjami. Szuka zatem możliwości rozwiązania swoich problemów. Jednym z nich są zachowania autoagresywne, do których należy samookaleczanie się.Autoagresja jest formą agresji, którą rozładowuje się na sobie. Osoby o skłonnościach autoagresywnych nie wyładowują napięcia emocjonalnego na innych osobach, tylko na sobie. Są to osoby skłonne do działań destrukcyjnych, które są formą radzenia sobie z problemami. Autoagresja może służyć rozładowaniu napięcia emocjonalnego, poradzenia sobie ze stresem, ale również w celu zwrócenia na siebie uwagi innych i osiągnięcia zmierzonych celów. W depresji zachowania autodestrukcyjne związane są przede wszystkim z niemożnością poradzenia sobie z napięciem wewnętrznym oraz stresem. Istotną rolę odgrywa tutaj samoocena oraz poczucie własnej wartości. Osoby dokonujące aktów autoagresji mają zaniżoną samoocenę oraz problemy z akceptacją siebie. Nie potrafią rozwiązywać konfliktów i trudnych sytuacji konfrontując z innymi swoje poglądy. Wybierają w większości rozwiązanie, które przynosi im ulgę. Jest to jednak ulga chwilowa, która w efekcie prowadzi do poczucia winy i pogłębienia problemów.

Próba samobójcza oraz depresja

Depresja jest chorobą psychiczną, a osoba na nią cierpiąca postrzega rzeczywistość w czarnych barwach. Nie istnieje wyraźna granica między chandrą a depresją, jednak wyróżnione zostały kryteria, które pozwalają na jej trafną identyfikację

Większość osób z myślami samobójczymi w depresji tak naprawdę nie chce umrzeć, ale jednocześnie bardzo chce się uwolnić od swojego cierpienia, bo nie są w stanie z nim żyć. A zatem próba samobójcza to raczej ucieczka od cierpienia, a nie od życia.

Należy wyróżnić trzy podstawowe pojęcia, które nie są zamienne:

• myśli samobójcze – chory myśli o samobójstwie, planuje, odczuwa potrzebę zrobienia tego
• próba samobójcza – nie doprowadza do śmierci. W takiej sytuacji jest raczej manifestacją bezradności pacjenta i próbą wołania o pomoc. Zdarza się 15-krotnie częściej niż samobójstwa dokonane
• dokonane samobójstwo – doprowadzające do śmierci. Jest to jedna z najczęstszych przyczyn śmierci w populacjach cywilizowanych i druga przyczyna zgonów u młodzieży. Około 65% przypadków samobójstw wiąże się z chorobą psychiczną, przede wszystkim z depresją.

Próbę samobójczą częściej podejmują kobiety, ale to mężczyźni częściej popełniają samobójstwo (2-3 razy częściej). Można by powiedzieć, że mężczyźni są bardziej zdecydowani, by odebrać sobie życie i ich próby samobójcze, choć rzadsze niż u kobiet, są skuteczniejsze. Należy wiedzieć i pamiętać, że każda próba samobójcza zwiększa ryzyko popełnienia samobójstwa dokonanego. Ryzyko próby samobójczej jest różne w zależności od etapu choroby. Największy stopień zagrożenia przypada na początek zachorowania na depresję, szczególnie niebezpieczny jest pierwszy rok choroby.Szczególnej ostrożności wymaga również końcowy okres każdego epizodu depresji, ponieważ w trakcie następowania poprawy, objawy chorobowe znikają nierównocześnie i w związku z tym, prawidłowej już aktywności pacjenta może towarzyszyć ciągle obniżony nastrój. W takiej sytuacji zwiększona ruchliwość chorego ułatwia mu popełnienie samobójstwa.

Zdarza się, że rzeczywistość nas przerasta, że tracimy nadzieję, że świat stawia zbyt wysokie wymagania, że ogarnia nas mrok i pustka. Zdarza się, że śmierć wydaje się wybawieniem od przytłaczającej codzienności. Lecz po jakimś czasie ktoś podaje nam rękę, ktoś zapala światło, znów widzimy barwy i czujemy smak życia. O ile wytrzymamy, o ile doczekamy… Zatem rezygnacja, odejście, zniszczenie siebie jest zawsze najgorszym, niepotrzebnym i pochopnym rozwiązaniem.

Hi!

Witaj na moim blogu! ;D

Bardzo się cieszę, że tutaj jesteś ! To jest pierwszy mój wpis, więc proszę o wyrozumiałość.

Jestem Ada i jak już wiecie jestem tu nowa 

Czuje się trochę niepewnie pisząc ten pierwszy post.

Tak jak nazwa mówi tematyką mojego bloga będzie samobójstwo i nie tylko.

Mam nadzieję, że komuś się spodoba to co będę tu zamieszczać i z chęcią będziecie czytać mojego bloga mimo,że temat nie jest łatwy.

Blogowanie czas zacząć !❤️